II "Who are The Dark?"

          Siedziałam tam wpatrzona w oczy bruneta. Nie wiedziałam nawet co powiedzieć, nie wiedziałam nawet co myśleć. Porwali mnie i wmawiają mi, że jestem jedną z Mrocznych? Czy oni właśnie takim sposobem dodają sobie członków do gangu czy czegoś takiego. Ok, zmieniłam się trochę. Mój głos i to szybkie poruszanie się. Możliwe, że coś mi wstrzyknęli, że tak to postrzegam. Na wszystko jest jakieś logiczne wytłumaczenie.
- Kim są Mroczni? - zapytałam, gdy wreszcie ogarnęłam się z tego szoku. 
- Jakby ci to powiedzieć - mruknął brunet. - Mroczni... hmm... tak nazywamy wampiry.
Otworzyłam buzię ze zdziwienia.
- Chcesz mi właśnie powiedzieć, że zrobiłeś ze mnie krwiopijcę, którego zabija jeden promień światła?! - wybuchnęłam zdziwiona na samą siebie. Przecież oni mogą ci zrobić krzywdę. Uspokój się Van. 
- Nie zupełnie - odrzekł spokojnie, a ja odetchnęłam z ulgą. - Nie jesteśmy wampirami z książek i opowieści dla dzieci. Jesteśmy prawie jak ludzie. Jedyne co nas odróżnia to, to że nie musimy chodzić do toalety - zachichotał razem z blondynem o nieziemskim głosie - jesteśmy szybcy, mamy bardziej rozwinięty wzrok i węch i mamy indywidualne talenty.
- Jakie...
- Nie skończyłem - przerwał mi spokojnie. Denerwował mnie tym spokojem. - Co nas upodabnia do ludzi? Musimy jeść, spać, a słońce nas nie zabija. Jeśli chodzi o jedzenie. Tylko raz na miesiąc żywimy się ludzką krwią. Tylko w czasie pełni. Reszta dni to jedzenie ludzkie. Smakuje tak samo, ale nie napełnia apetytu tak jak krew, więc musimy tego jeść więcej. I nie bój się panienko, twój tyłek nie przytyje - zaśmiał się, co mnie bardziej wkurzyło. 
- Nie boję się o to - warknęłam i zacisnęłam szczękę. Dlaczego cholera tak szybko się denerwuję?
- Jeśli masz jakieś pytania to je zadaj, a my uznamy czy odpowiedzieć ci natychmiast czy w odpowiednim momencie - wstał. - A teraz zapoznaj się ze swoim pokojem. Wiem, że nie jest za piękny, ale jak zarobisz pieniądze będziesz mogła go sobie meblować do woli.
Kiwnęłam lekko głową na znak zrozumienia.
- Czy będę mogła stąd wychodzić? 
- Oczywiście. Zawołaj nas, a my ci pokażemy resztę domu - uśmiechnął się i ruszył do wyjścia. - I żadnych ucieczek.
Wzdrygnęłam się. Czyli on wiedział, że chcę uciec.
          Kiedy już zostałam sama, wstałam i zaczęłam oglądać pokój. Zdziwiło mnie, że tak wszystko dobrze widzę. Najmniejszą ryskę, najmniejszy paproch i to jeszcze bez soczewek, których nie założyłam na nocny spacer. 
          Pokój był w bardzo złym stanie. Był kwadratowy i mały. Łóżko i nie duża szafa zajmowały prawie całe pomieszczenie. Niebieska postrzępiona i opadająca tapeta okropnie wyglądała. Do tego to łóżko z zieloną pościelą, która wyglądała jakby mole miały z nią do czynienia. Jedynie szafa była taka sobie. Z drewna, ale nie miała żadnych dziur. Podeszłam do niej i ją otworzyłam. Na wieszaku były powieszone jakieś męskie koszulki, a na półkach leżało kilka dresów. Westchnęłam, gdy zorientowałam się, że nie mam ciuchów i będę musiała w to się ubierać przez najbliższe dni, dopóki nie opracuję planu ucieczki. Najgorsze było to, że nie było tu bielizny. 
- Ee... możecie tu przyjść? - krzyknęłam niepewnie.
Po chwili pojawił się blondyn z niebieskimi oczami.
- Co się stało?
- Chciałabym się zapytać czy dostanę jakąś bieliznę, bo nie widzę jej tutaj w szafie.
- Mogę jedynie pożyczyć ci bokserki - uśmiechnął się i oparł o ścianę.
- Nie, dzięki - jęknęłam z obrzydzeniem. - A mogłabym pójść do sklepu i kupić sobie kilka majtek i staników? 
- Zdaje mi się, że nawet nie masz przy sobie pieniędzy - przygryzłam wargę z zawstydzeniem, a blondyn się zaśmiał. 
- Nie mogę nosić ciągle tej samej bielizny. Mogę zachorować - jęknęłam cicho.
- Nie boj się, nie zachorujesz.
- To i tak nie zmienia faktu, że jest to obrzydliwe. 
- Jak masz z tym jakiś problem to możemy pojechać i kupić ci jakąś bieliznę. Potem mi oddasz pieniądze - kiwnęłam głową na znak zrozumienia. - Ogarnij się szybko to pojedziemy od razu. Łazienka pierwsze drzwi na lewo.
          Gdy wyszedł, wzięłam głęboki wdech i także wyszłam z pokoju. Korytarz był prostokątny i krótki. Na końcu skręcał w lewo, ale nie wiem dokąd. Łazienka. Obróciłam głowę w lewo i zobaczyłam ciemnobrązowe drzwi. Niepewnie je otworzyłam. Ujrzałam dosyć dużą łazienkę. Nie była nowoczesna, ale też nie należała do kategorii, w której znajdował się mój pokój. Białe kafelki były już trochę pożółkłe, ale reszta była nawet nowoczesna. Był tu prysznic z hydromasażem, sedes, zlew i jakieś półki. Przecież oni się nie muszą załatwiać, pomyślałam. Więc co obi tu ten sedes. Ogarnij się Van! Chyba nie wierzysz w to, że są wampirami. To na pewno jacyś ćpuni. 
Wzięłam głęboki wdech i podeszłam do lustra. Z moich ust wydał się zduszony krzyk. Na przeciwko mnie stała śliczna dziewczyna. Pomimo tego, że miała potargane włosy i brudną twarz, była śliczna a jej cera była nieskazitelna. Czy to możliwe, że to jestem ja? Pokręciłam głową z niedowierzaniem. Dotknęłam dłonią swojej twarzy tak jak to zrobiła ta dziewczyna. Moja skóra była gładka i przyjemna w dotyku. Czyli to jednak ja. Niemożliwe, nie, nie. Wstrzyknęli mi jakieś narkotyki  w żyły i teraz mam takie urojenia. Pokręciła głową i odkręciłam kran. Zamoczyłam w niej ręce, potem nabrałam w nie wody i obmyłam sobie twarz. Gdy zakręciłam kran podeszłam do szafki i ją otworzyłam. Znalazłam tam tylko mały grzebień, ale musiałam się nim zadowolić. Podeszłam ponownie do lustra i zaczęłam rozczesywać moje włosy. O dziwo, poszło dosyć gładko. Odłożyłam grzebień na miejsce. Spojrzałam na swoje odbicie. Wyglądałam o wiele lepiej. Ciuchy były nawet do zniesienia. Najgorsze było to, że nie miałam czym umyć zębów i bałam się, że prysznic zajmie mi za dużo czasu. Poza tym nie miałam czym się wytrzeć. 
          Po chwili wyszłam z łazienki. Ruszyłam do końca korytarz i skręciłam w lewo, tam gdzie prowadził dalej. Zobaczyła dosyć nową kuchnię połączoną z salonem. Na beżowej kanapie siedzieli chłopcy i oglądali coś na średniej wielkości plazmie wiszącej na ścianie.
- Gotowa? - spojrzał na mnie blondyn a ja kiwnęłam głową. 
Niebieskooki wstał i w ciągu sekundy znalazł się przy drzwiach wyjściowych. Zdziwiło mnie to, że wszystko widziałam dokładnie. 
- Idziesz? - wybudził mnie ze zdumienia.
- J-jasne - mruknęłam i ruszyłam w jego stronę. Nie spojrzałam na chłopaków. Bałam się. Nie wiem czego, ale się bałam. 
          Po chwili byłam już w samochodzie z niebieskookim. Zapięłam pasy i czekałam aż ruszy. Ale blondyn najpierw włączył radio i wyciągnął papierosa. 
- Będziesz palił? 
- Tak, a co? - spojrzał na mnie. 
- Nic. Po prostu nie lubię zapachu papierosów - mruknęłam.
- Nie musisz oddychać i wdychać tego smrodu - uniosłam brwi.
- Jak...
- Po prostu wstrzymaj oddech - przerwał mi. 
Gdy zapalił papierosa, zrobiłam tak jak polecił. Jechaliśmy z 2 minuty a ja do tej pory nie musiałam brać ani jednego wdechu. Zafascynowało mnie to. 
          Po około 20 minutach dojechaliśmy do znanego mi centrum handlowego. 10 km stąd było moje mieszkanie. Uśmiechnęłam się w duchu. To znaczyło tylko tyle, że jak ucieknę to nie będę musiała błądzić nie wiadomo ile. 
          Gdy weszliśmy do wielkiego budynku, niebieskooki powiedział, żebym weszła do sklepu jakiego chcę i kupiła taką bieliznę jaką sobie wymarzę, ale nie ma być za droga. Poszłam więc do mojego ulubionego sklepu Triumph. Wybrałam sobie czarny koronkowy komplet i taki sam, ale niebieski. Jak będę każdy prała codziennie, starczy mi. Zakupiliśmy bieliznę i wyszliśmy ze sklepu.
          Kiedy szliśmy do wyjścia, usłyszałam jak ktoś mnie woła.
- Vanessa! - odwróciłam głowę i mnie zamurowało. Mój tata stał z moją mamą wpatrzeni we mnie szerokimi oczami. Zaklęłam pod nosem. 

-------------------------------------------------------------------

I jak wam się podoba II rozdział?

Proszę o opinię w komentarzu :)